W artykule podjęto problem przesłanek społecznych i cech kształtowania się profesjonalnego środowiska architektonicznego na terenie województwa wołyńskiego II Rzeczypospolitej (1921 –1939), składającego się głównie z architektów polskiego pochodzenia. Wołyń był atrakcyjnym regionem do pracy zarówno dla doświadczonych, jak i młodych polskich specjalistów, którzy rozpoczynali tu swoją karierę zawodową. W związku z brakami kadrowymi, jak i możliwością zatrudnienia w służbie publicznej oraz prowadzenia prywatnej praktyki projektowej w regionie w okresie międzywojennym, architekci wykonali projekty znacznej liczby budynków różnych grup typologicznych. Wizerunek architektoniczny odzwierciedlał narodowo-romantyczne i awangardowe nurty stylistyczne ówczesnej architektury polskiej i europejskiej oraz ich indywidualną interpretację autorską. Na podstawie kwerendy publikacji okresu międzywojennego i dokumentów archiwalnych zarysowano działalność polskich architektów na Wołyniu w l. 20. i 30. XX w., omówiono portrety twórcze oraz scharakteryzowano dziedzictwo architektów: Tadeusza Kraffta, Jana Siemiątkowskiego, Franciszka Kokesza, Stanisława Słowikowskiego, Józefa Nowaka.